Prologue

  Spojrzałam przed siebie. Widziałam las, który był niesamowity. Dookoła mnie znajdowały się wysokie drzewa z szerokimi koronami. Czułam się przy nich strasznie mała, mimo że byłam najwyższą jedenastolatką w klasie. Wszyscy mówili mi, że jestem za wysoka i nigdy nie urosnę. Wtedy nie wiedziałam, że to było kłamstwo. Wzrost stał się dla mnie nastoletnim kompleksem. Najczęściej ludzie się dziwili, jak dziewczynka z orzechowymi oczami oraz włosami może mieć złą samoocenę. Było to jednak możliwe, ponieważ ciągle miewam takie wątpliwości. Było lato, więc ptaki ćwierkotały mi już do bólu znaną melodię. W powietrzu unosił się zapach świeżych owoców. Czułam się jak w raju albo jeszcze lepiej. Zawsze fascynowało mnie życie poza miastem. Lasy, łąki oraz wsie były mi dobrze znane w tym mieście. Każdy zakątek, gdzie przebywałam, był mi znany. Tego lasu jednak nie kojarzyłam. Możliwe, że nawet nigdy się w nim nie znalazłam. Myśl o tym mnie przerażała. Jak nie znałam tego miejsca to nie mogłam być blisko domu.

  Trzask. Otworzyłam oczy, patrząc na biały i równy sufit. Na jego środku jak zawsze było namalowane serce. Byłam w moim pokoju z żółtymi ścianami, za to las był snem, z którego wzbudził mnie głośny dźwięk. Założyłam różowe buciki na nogi, idąc na dół po schodach. Chciałam dowiedzieć się, co lub kto narobił tyle hałasu. Przecież na pewno było strasznie późno. Nie powinno się hałasować, ponieważ obowiązuje w moim domu cisza nocna. Stanęłam koło drzwi, obserwując co się działo przed moimi oczami. Wolałam stać tam, gdzie stoję w razie wypadku. Usłyszałam szept, po chwili dostrzegłam blond loki, które znałam bardzo dobrze. To była moja starsza siostra Valerin, która niedawno obchodziła swoje osiemnaste urodziny.  Stała koło mojego ojca, rozmawiając z nim szeptem, który z czasem przeistoczył się w krzyk. Nie słyszałam na początku wyraźnie rozmowy, ale zaczęli się przy mnie szarpać. Nie wiedziałam, co robić. Kochałam obu, ale też przecież już od roku nastoletnia dziewczynka niczego nie zdziała. Stałam, obserwując całą konwersację.

- Zachowałaś się nieodpowiedzialnie! Jak mogłaś tak się upić! - Mówił mój tato stanowczym tonem.

- Byłam na imprezie i wcale nie piłam! - Mamrotała moja siostra.

  Ojciec złapał ją za rękę, kiedy chciała odejść. Usłyszałam jej jęk. Mężczyzna mocno zaciskał palce na ręce Valerin. Dziewczyna nie mogła w żaden sposób mu uciec. Przewyższał ją siłą fizyczną i wzrostem. Spojrzeli sobie w oczy, milcząc. Chciałam już iść, bo nie powinnam oglądać takich scen. Mama gdyby wiedziała, że widziałam ich kłótnię, chyba by się załamała. Miałaby rację. Teraz już nie będę mogła spojrzeć spokojnie na tatę, będę się go bać. Mógł zrobić nam wszystko do czego był zdolny. Przerażenie malowało mi się na twarzy. Cofnęłam się. 

- Nie kłam, wiem, że pijesz i palisz. Głupi jeszcze nie jestem!

- To nieprawda. Nie okłamałam cię nigdy, dlaczego teraz mogłabym to zrobić? Przecież to by nic mi nie dało. Tak ciężko uwierzyć córce?

  Mężczyzna nic nie powiedział. Byłam szczęśliwa, że to już koniec tej sprzeczki. Pomyliłam się. Nagle wszystko się zmieniło. Siostra dostała w twarz pięścią od własnego ojca. Z jej nosa polała się od razu krew. Zakryłam ręką usta, wydając z siebie pisk. Łzy poleciały po moich policzkach. Obydwoje odwrócili się, patrząc na mnie w stojącą w drzwiach. Teraz dowiedzieli się, że ktoś podglądał całą tę sytuację. Tato podszedł do mnie, zakrywając mi oczy. Przejął się mną, a nie ranną Valerin. Miałam go teraz za potwora. Sam sobie zasłużył na to miano. Zrzuciłam jego ręce z moich ramion. Spojrzałam na siostrzyczkę. Obydwie posłałyśmy sobie smutne spojrzenia. Otarła przy mnie krew z twarzy. Zachciało mi się płakać jeszcze bardziej. Uśmiechnęła się tylko do mnie delikatnie. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że będzie to jej ostatni uśmiech posłany do mnie. Wyszła po kłótni z domu tak, by nie zauważył nikt. I tak było. Nikogo oprócz mnie nie było przy tym, jak Valerin wychodziła z domu. Nie wydałam jej, wiedząc, że wróci następnego dnia. Byłam pewna, że ujrzę jej uśmiech oraz, że pomoże mi ubrać się modnie do szkoły. Tak się nie stało. Moja jedyna siostra uciekła na moich oczach, a ja nawet nie pomyślałam, żeby ją zatrzymać.

  Tato zaprowadził mnie do łóżka, zapewniając że moja siostra wróci. Byłam pewna, że czuł się winny. Powinien, bo to on spowodował to nieszczęście. Pocałował mnie w czoło.

- Śpij dobrze, aniołku, na pewno jutro Valerin wróci.

  Wzięłam te słowa do serca. Obiecał mi to. Obietnice trzeba spełniać, więc cieszyłam się, że zapewnił mnie o jej powrocie. Tylko wahałam się, czy dotrzyma słowa. Czy mogłam uwierzyć mu po tym, co zrobił?

Od autorki:

Mam nadzieję, że ta odmieniona historia głównej bohaterki także przypadnie wam do gustu. Będzie to dopiero chyba po nastym rozdziale kontynuacja BIM. Nie miejcie mi tego za złe i też tego, że prolog jest dopiero dziś. Cieszę się, że w ogóle udało mi się go dodać. Niektórzy wiedzą na czym stoję, a inni wkrótce to poznają. Ucieszę się jak przypadnie wam do gustu ta notka, a mojej becie – Katja – dziękuję za korektę, ale  szczerze nie lubię patrzeć czasem na swoje błędy. Tak życie. Miłego weekendu!

A tutaj zapraszam do obejrzenia zwiastunu oczywiście mojej roboty do bloga! Oby się podobał, bo włożyłam w niego serce i czas.